eenden

Het leven van een industrie-eend begint in een broedmachine. Eenmaal uitgebroed, verhuizen de eendagskuikens direct naar grote opfokstallen. Ze hebben daar weliswaar stro, maar geen zwemwater. Eenden mogen in Nederland bovendien niet naar buiten om milieuredenen. Al sinds 1998.

Een eend heeft niet alleen water nodig om eten te zoeken, ook om te zwemmen, paren en poetsen. Het gebrek aan water zorgt samen met een gebrek aan daglicht voor een gebrek aan dergelijk natuurlijk gedrag. Eenden zijn niet gebouwd om de hele dag op het droge te zijn.

Een groot deel van de eend die in Nederland wordt gegeten, komt van de Barbarie eend. Barbarie is een eendensoort die in Nederland niet mag worden gehouden voor de vleesproductie. In Frankrijk wordt deze eend nog wel massaal gehouden. Daar leven ze met ongeveer dertien eenden op een vierkante meter. Ze leven in een afgesloten stal en mogen nooit naar buiten. De eenden hebben regelmatig last van huidirritaties en pootproblemen, doordat ze op roostervloeren staan en doordat het lichaam van de waterdieren niet gebouwd is om de gehele dag te staan. De eendensoort is relatief agressief, wat versterkt wordt door het gebrek aan ruimte en afleiding. De snavels en nagels van Barbarie eenden worden dan ook standaard gekort, om verwondingen en kannibalisme te verminderen.

Foie gras eenden

In het buitenland worden eenden gehouden voor foie gras. Dit is de vervette lever van eenden of ganzen. Een vervette eendenlever is pas foie gras vanaf driehonderd gram, terwijl een eendenlever normaal gesproken slechts vijftig tot zeventig gram weegt. De levers die doorgaan als foie gras, zijn dus zes tot tien keer groter dan normale levers. Ze worden zo groot door dwangvoeding met vette maïspap. Lees meer over foie gras op de pagina over ganzen.

Naast vlees en lever, gaat het de vee-industrie ook om dons. Het verkrijgen van dons is vaak een lijdensweg. In Azië en Oost-Europa, is het nog toegestaan om dieren levend en bij volle bewustzijn te plukken. Dit is zeer pijnlijk. In West-Europa wordt dons pas geplukt na de dood van het dier. Toch is het lastig te zeggen waar het dons in onze winkels vandaan komt. Het dons van meerdere leveranciers komt namelijk op een grote hoop terecht.

Op dit moment kennen we twee keurmerken: de Responsible Down Standard (RDS) en de Traceable Down Standard (TDS). Beide keurmerken garanderen dat het dons niet afkomstig is van gedwangvoederde en levend geplukte eenden of ganzen. Beide keurmerken hebben zo hun voor- en nadelen. Zo heeft alleen RDS aanvullende dierenwelzijnseisen, maar is TDS weer strenger in het controleren van de productieketen. In 2016 was RDS in opspraak nadat undercover onderzoek aantoonde dat er – tegen de regels van het keurmerk in – dons van levende pluk onder hun label werd verkocht.